Asygnata kasowa

Asygnata kasowa KP – jest sporządzana dla udokumentowania operacji przyjęcia gotówki do kasy, sporządza ją najczęściej kasjer, co najmniej w dwóch egzemplarzach, z których oryginał otrzymuje osoba wpłacająca. Jest to dokument obrotu – wypływu gotówkowego. Dowód wpłaty określa – za co, od kogo, pieczęć, datę, numer, kwotę, kto sporządził oraz podpis.

Asygnata kasowa KW jest sporządzana dla udokumentowania operacji wypłaty gotówki z kasy, dowód ten powinien być sporządzony w komórce finansowej (dwa egzemplarze), nie jest właściwym aby dokument był wypisywany przez osobę dokonującą wpłaty (kasjera). Obowiązkowo zaś należy go zatwierdzić przed dokonaniem wypłaty, zatwierdza główny księgowy lub inna upoważniona osoba. KW zawiera te same elementy co KP. Jest to również dokument obrotu gotówkowego. Raport kasowy RK (załącznik 5) dokumentujący obrót gotówkowy. Maksymalny stan gotówki w kasie powinien być ustalony z uwzględnieniem potrzeb i specyfikacji jednostki gospodarczej (pogotowie kasowe) – zarządzenie Prezesa NBP z dnia 6.12.1989r., zamieszczonego w Monitorze Polskim nr 43, poz.347. wszystkie operacje kasowe dnia powinny być ujęte w raporcie kasowym. Dopuszcza się możliwość sporządzenia raportów kasowych za okresy nie dłuższe niż miesiąc. Nie jest obejmowanie jednym raportem okresu stanowiącego przełom dwóch kolejnych miesięcy. Na koniec roku należy sporządzić spis z natury, spis inwentaryzacyjny, należy również porządzić w przypadku zmiany osoby materialnie odpowiedzialnej.[1] RK zawiera numer, okres, datę, symbol, treść, wartość przychodu, rozchodu oraz podpisy.

---

[1] J. Pięta, K. Sawicki, Zasady rachunkowości, PWE, Warszawa 1993, s. 47-51

Faktura VAT

Faktura VAT – obejmuje transakcje kupna-sprzedaży, stosowana wówczas, gdy dostawca i odbiorca są zainteresowani jako podatnicy VAT w dowód czego podają numery identyfikacyjne. Wskazany w fakturze VAT należny podatek stanowi dla odbiorcy podatek naliczony, podlegający w większości przypadków – odliczenia od podatku zawartego w fakturach VAT za sprzedaż. Faktura dostawcy jest dokumentem, w którym dostawca określa przedmiot dostawcy, ilość, cenę i wartość dostawy oraz informacje o sposobie dostawy i zapłatę. Oprócz tych elementów faktura zawiera pieczęć sprzedawcy, podpisy, miejscowość i datę, adresy sprzedawców i nabywców, jak i ich rachunki bankowe i numery identyfikacyjne. W razie pomyłki wystawia się Fakturę VAT korygującą (załącznik 2). Wpisuje się w niej zmniejszenie lub zwiększenie, prócz tego występują te same elementy co w zwykłej fakturze. Również wystawiana jest w 2 egzem-plarzach. Fakturę wystawia się w dwóch egzemplarzach. U sprzedawcy zostaje egzemplarz kopii, a nabywca otrzymuje oryginał.

Rodzaje analiz

Biorąc pod uwagę stopień rozwinięcia analizy wyróżniamy analizę elementarną, funkcyjną i logiczną. Analiza elementarna obejmuje rozłożenie badanego przedmiotu na elementy bez ustalenia wzajemnych związków. Analiza funkcyjną uwzględnia związki między składnikami. Natomiast analiza logiczna, obejmuje rozłożenie badanego przedmiotu na składniki z uwzględnieniem ich stosunków logicznych. Poza tym istnieje podział na analizę dedukcyjną i indukcyjną. W analizie dedukcyjnej przechodzi się od zjawisk ogólnych do szczegółowych, czyli od skutków do przyczyn. Natomiast w analizie indukcyjnej zakłada się odwrotny tok badania, rozpatruje się najpierw zjawiska szczegółowe, a potem bardziej złożone, o większym stopniu syntezy, pozostającej w przyczynowym związku ze zjawiskami szczegółowymi.1

 Praktyczna realizacja celów analizy finansowej w przedsiębiorstwie może występować w postaci analizy porównawczej danych rocznych i wieloletnich, analizy zmian strukturalnych w aktywach, pasywach i wynikach, analizy wskaźników finansowych oraz analizy wybranych wskaźników finansowych np.: płynności środków pieniężnych lub przepływu kapitału. W praktyce jednak najczęściej firmy stosują analizę wskaźnikową. Jej przydatność zależy głównie od doboru wskaźników finansowych, które powinny mieć możliwie największą wartość poznawczą w świetle realizacji przyjętych celów. W analizie tej najczęściej stosuje się wskaźniki obrotowości, wskaźniki wspomagania finansowego, wskaźniki płynności i wskaźniki rentowności.2

 Biorąc pod uwagę stopień pogłębienia badania wskaźników wyodrębnia się analizę porównawczą i analizę przyczynową. Analiza porównawcza polega na określeniu bezpośrednich związków kształtujących się między wskaźnikami ekonomicznymi, co pozwala na ustalenie odchyleń. Analiza przyczynowa polega natomiast na ustaleniu czynników, które spowodowały odchylenia i stopnia intensywności ich oddziaływania.

---

1 L. Bednarski, op. cit., s. 18.

2 T. Waśniewski, W. Skoczylas, op. cit., s. 12.

Przychody operacyjne

W jednostce gospodarczej mogą powstać przychody ze sprzedaży produktów lub (i) towarów oraz koszty jakie jednostka musi ponieść aby sprzedaż ta doszła do skutku. Na przychody operacyjne składają się:

1)      przychody ze sprzedaży i zrównane z nimi, związane bezpośrednio ze zwykłą działalnością jednostki, do których w zależności od tego, co stanowi przedmiot sprzedaży, zalicza się:

a)      przychody ze sprzedaży produktów: wyrobów gotowych (w jednostkach przemysłowych), robót budowlano-montażowych (w jednostkach wykonawstwa budowlanego) oraz usług (w jednostkach prowadzących działalność usługową),

b)      przychody ze sprzedaży towarów i materiałów;

2)      pozostałe przychody operacyjne.

Przychodem ze sprzedaży produktów (wyrobów gotowych, półfabrykatów, usług) jest kwota należna z tego tytułu od odbiorcy, pomniejszona o podatek VAT. Do przychodów ze sprzedaży towarów (składników majątkowych nabytych w celu odsprzedaży w stanie nie przetworzonym) zalicza się sprzedaż detaliczną i hurtową towarów orz materiałów, w tym również odpadów i opakowań jeżeli sprzedaże są z towarami lub luzem. Sprzedaż wraz z produktami wyodrębnionych w fakturze opakowań, zalicza się do sprzedaży produktów.[1]

 Przez pozostałe przychody operacyjne rozumie się przychody nie związane bezpośrednio e zwykłą działalnością jednostki.

Zalicza się do nich zdarzenia:

1)      przychody ze sprzedaży i likwidacji środków trwałych, wartości niematerialnych i prawnych, inwestycji,

2)      przychody ze sprzedaży złomu i odpadów zaniechanej produkcji,

3)      przedawnienie zobowiązania,

4)      rozwiązane rezerwy,

5)      otrzymane odszkodowania, kary i grzywny,

6)      nadwyżki inwentaryzacyjne,

7)      otrzymane dotacje, subwencje i dopłaty na inne cele niż nabycie lub wytworzenie środków trwałych sfinansowanych z tych źródeł,

8)      odpisy dotacji, subwencji i dopłat otrzymanych n inwestycje i prace rozwojowe, otrzymywane równolegle do amortyzacji środków trwałych sfinansowanych z tych źródeł,

9)      odpisy od ujemnej wartości firmy zmniejszenie przychodów przyszłych okresów),

10)  otrzymane darowizny,

Do ewidencji przychodów służy konto „Pozostałe przychody operacyjne”. Przychody te księguje się po stronie Ma, a na koniec roku saldo przenosi się na konto „Wynik finansowy”.[2]

---

[1] J. Olchowicz, Rachunkowość podatkowa, wyd. Difin, Warszawa 2000, s. 68

[2] Podstawy rachunkowości, praca zbiorowa pod redakcją K. Sawickiego, op. cit., c. 246